Toksyczna matka - czyli ktoś kto niszczy mnie każdego dnia

Dzisiaj, to jeden z tych dni których mam dosyć choć tak naprawdę dopiero co się zaczął. Milion błądzących myśli które ciężko mi ujarzmić i skleić w jedną całość. Poprzednie dni były pełne coraz to "nowych" ataków, upokorzeń i prób manipulacji. Czuję się okropnie, nie chce tej ralcji bo wiem, że mnie niszczy. Niszczy te komórki, które udaje mi się odbudować . Na samą myśl o matce wracają okropne wspomnienia i to dziwne uczucie w środku. To tak jakby ktoś wlał do jednej butelki żal, upokorzenie, niechęć do samej siebie. Wstrząsnął butelką i nagle ją odkręcił.  I znowu ta dziura ... kursor miga, a ja siedzę i mam w głowie milion sytuacji których do dzisiaj nie umiem pojąć. Dlaczego tacy ludzie nie chcą pomocy ? Bo nie widzą, że mają problem. Żyją w swoim wykreowanym świecie według którego każdy człowiek jest wrogiem. Oni są idealni, zawsze chcą dobrze. Nadgorliwi do granic możliwości . Nie mam już siły, być grzeczna, kulturalna. Nie mam już siły wyciągać ręki i oferować pomocy. Nie mam siły i nie wiem gdzie szukać pomocy. Poddaje się. 

Manipulacja opanowana do perfekcji. To świadome czy niecelowe działanie toksyka ? Zawsze mnie to zastanawiało, jaką trzeba mieć siłe persfazji, jak bardzo trzeba być zapatrzonym w drugiego człowieka i jak bardzo trzeba być ślepym, aby tyle lat dawać zwodzić się za nos. Cóż się dziwić, dziecku poźniej nastolatce uzależnionej od chorych poglądów matki. Kiedy uświadomiłam sobie, że nasza relacja jest " dziwna " ? . Bardzo poźno. I nie doszłam do tego sama. Wiecznie ją tłumaczyłam, że została sama z wszystkim po śmierci taty. Że musi teraz to dźwignąć, utrzymać dom i rodzinę. Tak to wszystko było prawdą. Ale czy tak naprawdę sama ? Tato miał 4 rodzeństwa, moja matka też ma 4 rodzeństwa. Ale nie było z nami nikogo . Wtedy mnie to nie zastanawiało, myślałam, tak jak chciała żebym myślała moja matka. Wszyscy są źli i bez serca. Odwrócili się od nas . Do prawdy dochodzę dopiero teraz , małymi kroczkami ale dochodzę. Nie było nikogo przez nią. Każdy brat mojego taty był " jakiś " tu możecie dopisać sobie wszystkie epitety zaczynające się na " ka- " i " cha-" . Wszyscy byli nieodpowiedni, z nikim nie można było mieć kontaktu . Ja jako dziecko nie chowam urazy do nikogo z nich bo nie pamiętam aby ktoś wyrządził mi krzywdę. To były początki manipulacji mojej matki. Nie było już ojca, nie było drugiego "głosu" w domu. Miało być tak jak chciała ona. Jak usłyszała że chcemy wyjść na dwór, bądź ma nas odwiedzić koleżanka, potrafiła zamknąć drzwi mieszkania od środka, schować klucze i udawać nam że nie ma nas w domu. Dodam, że każda koleżanka była nieodpowiednia później też i każdy chłopak. Takich scen różnego rodzaju było wiele przez lat. Kiedyś nie wytrzymałam i zaczęłam się tym wszystkim dzielić z koleżanką w pracy. Koleżanka - kobieta, która była w wieku mojej matki, dlatego też tak bardzo wzięłam sobie do serca jej rady, które potem jak się okazało uratowały mi życie...

Kiedy dzisiaj, jako już 29 letnia kobieta, siedzę i zastanawiam się kiedy to wszystko się zaczęło, nie umiem znaleźć konkretnej daty . Może to była śmierć ojca, która spotkała naszą rodzinę z dnia na dzień ? Może... choć, pamiętam sceny z mojego dzieciństwa które możnaby zaliczyć do dziwnych zachowań mojej matki. Ale, zacznijmy od początku. Moi rodzice pobierają się, tata jest 7 lat starszy od mamy. Dwa lata po ślubie pojawiam się ja, kolejne 2 lata poźniej na świat przychodzi moja siostra. Mieszkamy w jednym z większych miast na pomorzu. Ojciec prowadzi własną działalność, razem ze swoim przyjacielem. Wyjeżdza w delegacje, my na codzień zostajemy pod opieką matki. Tutaj własnie pojawia się moje pierwsze zapisane w głowie wspomnienie toksycznego zachowania. Jestem uczennicą podstawówki. Musiało to być w klasach 1-3 ponieważ moją wychowawczynią była wtedy moja sąsiadka. Nie pamiętam dokładnie całego przebiegu tej sytuacji ale musiałam się o coś ' poszarpać ' z koleżanką. Możliwe, że wróciłam do domu z płaczem - jak to bywa u dzieci. Następnego dnia do szkoły udaje się ze mną moja matka. Nerwowo rozmawia z wychowcą po czym podchodzą do mnie i koleżanki zamieszanej w ' szarpanianę '. Pani Terenia, bo tak nazywała się nasza wychowawczyni - za wszelką cenę chciała abyśmy się pogodziły. Co oczywiście kompletnie rozumiem, przecież każdy pedagog jak i dorosły człowiek będzię dążył do tego aby rozwiązać konflikt między dziećmi. Pamiętam, że podałyśmy sobie z koleżanką ręke uściskałyśmy się i pobiegłyśym razem grać w piłkę. Cała sytuacja musiała mieć miejsce jakoś pod koniec roku szkolnego, ponieważ to co najbardziej utkwiło mi w głowie zdarzyło się własnie w momencie mojego powrotu do domu. Wracam i nagle wybucha bomba. Matka wydziera się na mnie od sameago progu, dodam że mogę mieć wtedy maksymalnie 9 lat. Zarzuca mi zniewagę jej osoby i to że zrobiłam z niej wariatkę. Na moich oczach drze na małe kawałki kartkę którą dałam jej kilka dni wcześniej z okazji dnia matki , wykrzykując przy tym - " O .. TYLE ! TYLE JESTEŚ DLA MNIE WARTA ! ". Nie wiem,bo nie pamiętam co było dalej, ale do dzisiaj pamiętam jak zbierałam z podłogi w kuchni podartą na milion kawałków niebieską kartkę z misiem i kolorowym napisem " KOCHAM CIE MAMO " . Może wtedy tego nie czułam, może jako dziecko nie umiałam zrozumieć nic więcej poza tym, że musiałam zrobić coś źle skoro mama mnie tak trkatuje. Dzisiaj wiem, że czułam się jak ta kartka - rozdarta na milion kawałków. Później... było tylko gorzej. 

Jeśli masz ochotę, choć na chwilę zapomnieć o swoich problemach i przy okazji poznać moją dalszą histrorię - ZAPRASZAM .

Aglagla